Hoe mijnen Bompa mij inspireerde voor “Voor later”

Afgelopen februari viel mijn grootvader.
Mijnen held, eeuwige verhalenverteller, en eigenlijk ook echt mijnen dikke vriend.

Door de val brak hij zijn heup, belandde in het ziekenhuis en kreeg daar een longontsteking.
Hij was de daaropvolgende twee maanden echt héél ziek.
Het leven glipte letterlijk weg uit zijn lichaam.
Je voelde aan alles dat het bijna afgelopen was.

Ook de verpleging was daar realistisch in en chapeau, echt, dat ze die moeilijke boodschappen zo eerlijk brachten.
Maar het was hartverscheurend.

Samen met mijn grootmoeder zijn beste kostuum bijeenzoeken.
Zijn kostuum om hem op te baren, als het zover was...

En dan die uitspraken zoals:
“Als je nog iets wil zeggen, moet je het nu doen…”
Die gaan door merg en been.

Voor mij was dat nog maar eens een trigger.
Constant een gevoel van binnen:
Ga naar ’t ziekenhuis. Ga erbij zitten. Praat ermee!!

Ik greep halsstarrig elk helder moment aan om bij hem te zijn.
We praatten veel.

Hij zei eens, zomaar uit het niets:
“Ik zien u wel echt heel graag, hé.” en “Ik blijf nog graag even bij jullie.”
Dat vergeet ik écht nooit. Ondertussen heb ik ontelbare keren gezegd dat ik hem graag zie.

Hij begon opnieuw over vroeger.
Verhalen die ik al honderden keren gehoord had.
Verhalen die ik woord voor woord kan meezeggen.

En toch... hoorde ik ze een beetje anders.
Zacht. stil. fragile. Kostbaarder.
En ik dacht, bij het naar huis rijden:
Dit was de laatste keer dat ik hem dat hoorde vertellen.

Wonder boven wonder herstelde hij.
Net genoeg om naar een woonzorgcentrum te verhuizen.
Niet uit vrije wil, maar omdat het niet anders kon.

Voor mijnen bompa en voor zóveel mensen op die leeftijd een bittere pil om te slikken.

Maar hij is niet alleen, hij is omringd door een liefdevolle familie die hem allemaal om ter graagste zien en hem bezoekjes brengen in zijn nieuwe thuis.

Deze ervaring deed mij constant nadenken, nadenken over het leven, over familie, over wat belangrijk is en over wat er eigenlijk niet toe doet.

En zo werd de gebroken heup van mijnen bompa eigenlijk het begin van “Voor Later”.

In een volgende post vertel ik hoe dat vorm krijgt.

Met dank aan mijnen bompa (Jef Facteur).

Bompa (Jef Facteur)